In Cambodja wordt veel gebedeld op straat. Kleine kinderen, bejaarden met 2 tanden en een kromme rug, gehandicapten met óf te veel óf te weinig lichaamsdelen, volwassenen met een versufte baby in hun armen, lijmsnuivende straatschoffies die op de vuilnisbelt werken en van top tot teen te groezelig zijn om aan te pakken. Het komt allemaal voorbij. En ze willen allemaal maar 1 ding: geld.

Nu ben ik in Cambodja om de minderbedeelden te helpen, me op de armste inwoners te richten van de sloppenwijk Anlong Khong. Maar hoe ga je om met al die bedelaars die je op straat tegenkomt? Ik kan ze geen geld geven, want dan is het einde zoek en houdt je de bedelcultuur juist in stand. Meestal wordt het geld dat ze krijgen aan de verkeerde dingen uitgegeven. De bedelende kinderen moeten wat ze verdienen aan een volwassene die hen "geadopteerd" heeft afgeven. Deze koopt er vervolgens drank van of vergokt alles. De lijmsnuivende jongetjes kopen echt geen broodje van het geld dat je ze geeft.

Maar hen negeren, nee dat kan ik niet. Ik ben hier om mensen te helpen, dan kan ik de bedelaars toch niet de rug keren. Ook zij hebben hulp nodig. Hoe geef je hier nou een draai aan die voor beide partijen prettig is.

Ik meende een oplossing gevonden te hebben door hen in plaats van geld iets te eten of te drinken aan te bieden. Meergranenkoekjes, bananen, water. Want een gevulde maag is uiteindelijk wat ze nodig hebben. Echter blijken ze het daar zelf niet altijd mee eens te zijn. Met mijn beste bedoelingen bood ik een kleine knul met een smekende blik een lekker banaantje aan. Hij keek eens naar de banaan en bleek ineens praatjes voor tien te hebben. ‘Een banaan?! Nee, dat moest ie niet. Geld, dat wilde hij wel.' Een jongedame die door mij een stokbroodje met iets smeerbaars erop aangeboden kreeg snuffelde er eens aan en wierp het vervolgens met een sierlijke boog in de heg.

Een lichtelijk gefrustreerd uitte ik mijn grieven bij een boeddhistisch georiënteerde meneer. Hij leerde mij het volgende:

Als iemand jou om iets vraagt, biedt hij jou de kans ervoor te kiezen hem iets te geven. Als jij hem iets anders geeft dan waar hij initieel om vroeg, biedt jij hem de kans het te accepteren. Doet hij dit niet, dan is dat zijn keuze en hoef jij je daar niet rot over te voelen.

Met deze goede raad in mijn achterhoofd blijf ik bij mijn initiële plan. Geld geef ik niet, ze kunnen iets te eten krijgen als ze dat willen. Zo overleef ik Cambodja's bedelcultuur het komende jaar zonder al te veel tegenstrijdige gevoelens. Al zal ik aan het feit dat mensen zich tot bedelen moeten wenden om te kunnen overleven of dat kinderen worden uitgebuit en verslaafd aan lijm in het holst van de nacht over straat zwerven, nooit kunnen wennen. Ook al kan ik niet iedereen helpen, voor de mensen van Anlong Khong kan ik een verschil maken. En dat verschil kan me niet groot genoeg zijn.