In augustus stond het water ons aan de lippen, letterlijk en figuurlijk. Door hevige regenval en bouwnijverheid in de omgeving liep Anlong Khong onder water. De riolering in Phnom Penh kon alle regen maar slecht aan, waardoor het water (lees; open riool) gedurig tot onze drempel stond. Het toeristenseizoen blijft maar uit, het is veel te stil in Cambodja voor de tijd van het jaar, onze winkel (en met ons vele anderen) moet alle zeilen bijzetten om ternauwernood overeind te blijven. Teleurstellende berichten en slechte tot geen communicatie van deze en gene gooiden domper op domper. En de combinatie van 10 maanden vol gas 24x7 aanpoten, een to-do lijst van buitensporige proporties plus een onzekere (financiële) toekomst na oktober heeft mij in een overwerkte gedeprimeerde toestand doen verzanden. Ik moet alle zeilen bijzetten om ons werk en mijzelf drijvende te houden. Maar ik heb ook een beetje wind nodig.

Ik krijg wel eens berichten uit Nederland die klinken als:
"Zo hoe gaat het, lekker relaxt leventje heb je daar zeker?"
"Zeker wel lekker zo'n lange vakantie?"
"Goh, je bent helemaal niet bruin".

Maar ik denk niet dat deze mensen met me willen ruilen. Zeven dagen per week werken van het moment dat je opstaat tot je naar bed gaat, geen enkele privacy, een winkel aan de gang houden, 4 medewerkers managen, een stichting draaien en promoten, de projecten in het dorp, 4 groepen jongeren die hierheen komen, verslagen- en weblogschrijf verplichtingen, klanten in de winkel die je moet enthousiasmeren over je werk, netwerken, nieuwe projecten/partners zoeken, de opvolging voor volgend jaar, en nog veel meer. Genoeg verantwoordelijkheid voor wel drie man.

Klinkt dat als vakantie?

Ik hoor je denken: "Kies je zelf voor, jij wilde dat toch allemaal?". Ja, da's waar. Maar dan is het nog steeds veel. Schrappen in de lijst heeft weinig extra tijd opgeleverd, het is allemaal belangrijk!

"Wat klaag je nou, je doet toch allemaal leuke dingen? Kijk maar, een filmpje op internet dat je bokst en eentje dat je aan het karaoken bent." Dergelijke opmerkingen doen pijn als je aan het verzuipen bent en door de bomen het bos effe niet meer ziet.

Het is ook mijn eigen schuld, dat mensen denken dat het allemaal lalala lekker makkelijk en ontspannen is. Ik zet foto's van mezelf in een hangmat op internet en schrijf gezellige verhaaltjes. Maar dat ik die verhaaltjes ín die hangmat schrijf, dat zeg ik er niet bij. Een weekendje strand betekent een weekendje achterstallige verslagen, plannen, emails en weblogs schrijven. Iets waarvoor ik niet perse op een kantoorstoel hoef te zitten, maar wat ook in je bikini kan zodat ik nog een beetje het gevoel krijg dat ik ontspan en eens iets anders zie dan Phnom Penh.

Je houdt de berichten en beelden leuk en vrolijk want het moet voor de mensen thuis wel een beetje geinig zijn om te lezen/zien. Een afgeleefd hoofd achter een computer, daar zit geen kip op te wachten. En klagen dat het je soms teveel wordt, mag dat wel als je je droombaan hebt? Braaf vertel ik wat mensen het liefst willen horen, leuke enthousiaste verhalen over culturele verschillen en het werken in een ontwikkelingsland. Ik leef de droom van velen, vermorzel ik die als ik vertel dat ik me soms geen raad weet in mijn uppie? Dat je hart volgen heel bevredigend maar ook ontzettend eenzaam kan zijn?

Krijg weleens het gevoel dat buitenstaanders dit werk niet als echt werk zien, meer als een soort hobby. En hobbies zijn voor de lol, dus dat is alleen maar leuk. Maar vrijwilligerswerk en ontwikkelingswerk hebben niet voor niets diezelfde 5 letters op het eind. Het is wérk. Met verantwoordelijkheden, deadlines, klanten, opdrachtgevers, administraties, afspraken en al het andere dat ook bij kantoorbanen in Nederland hoort. Een droombaan is ook gewoon een baan.

Mensen vormen al gauw een heel eigen beeld van wat je doet, heb ik gemerkt. Zo was er een vrouw die dacht dat Actieve Hulp Cambodja een grote Nederlandse organisatie was met een grote pot geld en fikse loonlijst, en ik haar hulp dus niet zo nodig had. Of mensen denken dat ik ‘maar een stagiaire/vrijwilliger' ben, vers van school (zonder make-up en in een flodderbroek lijk ik blijkbaar net afgestudeerd). Toen ik hier net was riepen mensen "Het is zo fantastisch wat je doet" en ik dacht; "ik heb nog helemaal niks bijzonders gedaan, ik ben er net!" Mensen projecteren hun visie op ontwikkelingswerk op mij. In positieve, maar ook in negatieve zin. De slechte ervaringen die iemand met een ‘geitenwollensok' gehad heeft, worden ook ineens aan mij verweten. Hoe fantastisch of beroerd het is, zit tussen de oren van de toeschouwer en heeft maar weinig te maken met wat ik daadwerkelijk doe of vind.

Het is heel moeilijk uit te leggen aan mensen in Nederland hoeveel en soms zwaar werk het is. Hoe makkelijk je jezelf in al je enthousiasme voorbij dreigt te rennen en je te verliezen in alle hulpmogelijkheden. Er is zoveel te doen, zoveel mensen die hulp nodig hebben, alleen al in een klein dorpje als Anlong Khong kun je kopje onder gaan in de op te lossen problemen. Je brandt hier veel sneller op dan je denkt. Toevallig had ik het er met een vriendin over, zij heeft hier net een kindertehuis opgezet en zit in hetzelfde schuitje. Twee jonge vrouwen in de bloei van hun leven, met allebei een smal gezichtje en flinke kringen onder onze ogen. Ons af te vragen hoe wie die bergen hooi van ons ooit uit de weg kunnen krijgen terwijl het thuisfront denkt dat we een makkie hebben. "Moet je ons nou zien!". We waren ervoor gewaarschuwd hoor, maar wij dachten lekker naïef; "dat heb ik prima onder controle, dat gebeurt mij niet". Nou...

Ben nu al bijna een jaar op volle kracht aan de gang, in mijn eentje in een vreemd land waar het erg warm en chaotisch is, waar je slecht slaapt, waar je zo af en toe weken niet lekker bent omdat je een infectie oploopt, waar alles langzamer gaat dan je zou willen behalve de tijd, zonder iemand om even mee te schakelen, alles moet uit jezelf komen. Als ik er bij wijze van spreken nu op dit moment vers in zou stappen, zou ik waarschijnlijk alles met frisse moed aanpakken en er met alle lol van de wereld mijn tanden inzetten. Maar na 10 maanden met een enorme berg hooi op mijn vork en een grote bult verantwoordelijkheidsgevoel op mijn schouders rond te hebben gelopen, zijn mijn energie en enthousiasme kracht aan het verliezen.

Ik ben me er van bewust welke rol hier ik zelf in speel. Ik neem nu eenmaal in al mijn enthousiasme gauw te veel hooi op mijn vork. Wil Vodafone en onze donateurs meer dan waar voor hun geld geven. Zeg niet snel nee en vraag niet snel om hulp omdat ik vind dat ik het allemaal zelf wel moet kunnen. Kan niet bijster geweldig delegeren en mensen achter hun broek zitten vind ik eigenlijk maar irritant. Problemen met de mantel der liefde bedekken, excuses verzinnen waarom iemand iets wel of juist niet doet, verzachten, verbloemen, mijn frustraties voor mezelf houden, allemaal van die valkuilen waar ik het mezelf niet makkelijker mee maak. Tja, ben ook maar een mens. Best jammer als je moet concluderen dat je helaas niet perfect bent.

"Wat jij moet doen is..." of "Weet je wat een leuk idee is/waar je eens achteraan moet..." en "Wat die stichting/winkel/dorp van jou nodig heeft is...", allemaal goedbedoelde adviezen. Maar ik wilde toen ik hier kwam al heel snel het woordje ‘moet' niet meer horen. Want in plaats van helpen maakten ze mijn lijst alleen maar langer.

Mensen bieden hun hulp, met de allerbeste bedoelingen. Maar door dagelijkse beslommeringen, de betaalde fulltime baan en sociale verplichtingen delft het vrijwilligerswerk al snel het onderspit. En zo kan ik erg lang wachten tot er iets gebeurt of afkomt. Vind dan dat ik hen dat niet kwalijk mag nemen. Het is hun "kindje" niet, ik heb dat salaris gewonnen, niemand zal er zoveel voor (kunnen) doen als ik nu. Maar voor je het weet is er weer een week voorbij, voor hun én voor mij.

Niet wetend wat ik met mezelf aan moet na dit jaar, hakt er waarschijnlijk ook meer in dan ik zou willen.

Doch vrees niet mensen, ik houd de hela hola moed erin. We roeien met de riemen die we hebben en dat wat ik af krijg is maar mooi weer voor mekaar. We hebben zoveel werk verzet en iets heel moois in gang gezet in Anlong Khong. Die Wereld van Verschil is er!

Ik kan het werk in principe overdragen na oktober. Maar er is nog zoveel meer te doen, nog zoveel puntjes op de i te zetten, het kan nog zoveel mooier en beter, er kan nog zoveel meer gedaan worden voor Anlong Khong. Zo'n jaar is om voor je er erg in hebt. We hebben dit jaar een geweldige fundering in het dorp kunnen leggen om de komende jaren nog veel meer voor elkaar te krijgen, doodzonde als dat niet optimaal benut wordt! Maar met mij, door gebrek aan een salaris, in Nederland aan een andere baan gaat dat veel langzamer straks. Dan moet het allemaal weer in de vrije uurtjes. Hoe zwaar het me nu ook even valt, ik werk aan een plan voor volgend jaar (en plan een vakantie om even op te laden).

Want over 1 ding kan ik kort zijn; Ik wil hier niet mee stoppen!


Ja kan ik wel wat hulp gebruiken. Als je me wilt helpen ben ik dolgelukkig, maar doe het alleen als je heel zeker weet dat je het er écht bij kunt hebben. Anders help je me van de regen in de drup. En dat emmertje van mij kan even niet zo heel veel water meer hebben.