Het begon in de jaren 70. De discussie in Nederland over de prijs/kwaliteitverhouding van ontwikkelingsamenwerking. Conclusie destijds: geld voor betaalde krachten, dat kon toch eigenlijk niet! De wereld redden da's nobel, dus dat doe je in je vrije tijd. (De oliecrisis hielp een handje in dit oordeel) Met als gevolg bossen vrijwilligers. Op zich prachtig natuurlijk.

Maar uiteindelijk leed het ontwikkelingswerk sterk onder onderkwalificatie. Mensen zetten zich enthousiast in, maar de juiste kennis en ervaring ontbraken. Met als gevolg gammele kwaliteit in toch al gammele landen. Hup, die vrijwilligersmentaliteit ging weer op de schop. Professionals waren er nodig. Geweldig.

D'r was her en der leuk te verdienen in het ontwikkelingswerk, want wie jaren gestudeerd had mocht daar tenslotte ook zelf de vruchten van plukken. Doch soms leek het een beetje te scheutig. De onkostenvergoedingen konden bij sommigen niet op, als een God in Frankrijk deden de goedbedoellers toch wat zelfzuchtig aan. En was de kwaliteit evenredig gegroeid? Soms.

Dus wat denk je, toen gingen er weer tegenovergestelde geluiden op. Je laten betalen om wat voor een ander te betekenen, hoe durf je? Het magische woord werd "lokaal salaris", maar ja wie kan daar de tegenwoordige ziektekosten premies in Nederland nog van betalen? Of een vliegticket terug naar huis? Moet je eerst rijk worden voor je jezelf beschikbaar kunt stellen voor een betere wereld?

Gedoe!

Nu hebben ze daar ook wel weer een manier op gevonden; bedrijven aangemoedigen hun personeel tijdelijk uit te zenden naar een goed doel. Klinkt goed en is, neem ik aan, aftrekbaar van de belasting. Leuk idee.

Doch, toen kwam de crisis. Die doet daar weer een heel eigen schepje bovenop. Bedrijven ontslaan werknemers in plaats van ze naar de Derde Wereld te sturen. Plus het budget in Nederland voor ontwikkelingssamenwerking krimpt omdat het Bruto Nationaal Product daalt. (0,8% van het BNP wordt voor ontwikkelingshulp gereserveerd) En in het kader van de bezuinigingsplannen willen ze er graag nog wat verder het mes in zetten. Want eigen economie eerst, tenslotte.

Gaan we dan nu weer vrijwilligen?

....je zou d'r het op en neer van krijgen.

Ondertussen heb ik grote moeite vrijwilligers te vinden met de juiste kwaliteit, tijd, én het benodigde commitment. Dus we zingen met z'n allen: "Wake me up before you go-go, don't leave me hanging on like a yo-yo..."