Jaarlijks worden door massa's goedbedoelende ontwikkelingshulporganisaties waterputten geslagen in Cambodja. Water is het allerbelangrijkste om mensen hun leven te redden, pretenderen zij. Het land is bezaaid met putten en pompen waarboven grote borden prijken met teksten als "Deze put is gemaakt door Kees en Trudy uit Appelscha" of ‘Water voor een beter leven, gedoneerd door goed doel A uit land B'.

Merkt u mijn cynische ondertoon? Heida is een beetje boos. Verbijsterd over de menselijke stupiditeit.

Ik ben bij een organisatie geweest, RDI, die zich specialiseert in het bieden van creatieve doch opmerkelijk simpele en onderhoudsarme oplossingen voor afgelegen dorpjes in landelijk Cambodja. Waterpompen op basis van een fiets, goedkope keramische waterfilters, toiletten van rijstkaf, slimme reukloze oplossingen om varkens te houden in dichtbevolkte dorpjes (als Anlong Khong), handige manieren om vis te kweken, educatie à la Sesamstraat en nog veel meer.. Een feest om te zien en een aantal dingen zou ik dolgraag in Anlong Khong willen uitproberen.

Wat RDI ook doet is het testen van de waterkwaliteit. Toen ik daar was, kwam er net een ploeg binnen die filmmateriaal had geschoten in een dorpje net buiten Phnom Penh. En zo kwam het gesprek op arsenicumvergiftiging. Want wat vele van die goedbedoelende Kees en Trudy's met hun pompen even zijn vergeten is het testen van de kwaliteit en de mogelijke aanwezigheid van giftige stoffen in het water. Er zit hier namelijk o.a. arsenicum in het grondwater! En van arsenicum ga je dood, kort gezegd.

Ik heb beelden gezien van mensen met arsenicumvergiftiging, het is ronduit walgelijk! De geur die deze mensen verspreiden is nog verschrikkelijker, waardoor zij worden verstoten uit hun gemeenschap. Om een langzame pijnlijke dood te sterven aan kanker. En dat als gevolg van het water dat hun leven zoveel aangenamer had moeten maken.

Kees en Trudy bedoelden het goed.

Kees en Trudy zijn uiteraard fictieve personen. Maar zij staan voor mij symbool voor alle goedbedoelende welvarende (overwegend) Westerlingen die hier jaarlijks massaal naartoe komen om ‘goed werk' te doen. Maar goed werk voor wie? Voor Cambodja of toch voornamelijk voor henzelf? Voor dat bord met hun naam erop? Om daarna met een voldaan gevoel in hun twee-onder-één kap in Appelscha na te genieten van hun inspanning voor een betere wereld?

Ik wil niet alle buitenlandse goede doelen initiatieven over één kam scheren, begrijp me niet verkeerd. Er wordt ook heel goed werk gedaan. Maar het kan een raar wereldje zijn.

Na verhalen als dit zakt bij mij figuurlijk de broek af en slaan de twijfels over mijn eigen bijdrage toe. Want hoe zit dat dan met mij? Heeft het wel zin wat ik hier doe? Maak ik niet net zo goed meer kapot dan hun lief is? Ik ben ook maar gewoon de zoveelste goedbedoelende Westerling die hier even binnen komt wippen en het goed bedoelt.. Dat besef kan confronterend zijn, maar het houdt me ook scherp. Scherp om te voorkomen dat ook ík mensen van de regen in de drup help.