In de eerste weken hebben we, naast het opstarten van de winkel, vooral veel gesprekken gevoerd in en over Anlong Khong. En hebben we uiteraard de school regelmatig bezocht.

De bezoekjes aan de school zijn een feest. Je bent het hek nog niet goed en wel door of er hangt aan elke arm een kind en heeft een volgende zich aan je rok vastgegrepen. Ik blijk een fantastisch klimrek. De leraren zijn enthousiaste lieve mensen die met veel plezier lesgeven en me altijd hartelijk verwelkomen. Een bezoekje aan de school zorgt gegarandeerd voor een goed humeur.

Met de lokale partner zijn er gesprekken gevoerd over de samenwerking tussen onze beider organisaties en de toekomstplannen voor de school. We hebben doorgesproken welke plannen er nu op stapel staan in Anlong Khong. Hoe de school draait. De resultaten doorgenomen van het pilot-project dat vorig jaar door de lokale partner was opgezet en waarbij een aantal gezinnen een varken kreeg. We hebben de veranderingen in Anlong Khong besproken en hoe de mentaliteit in de wijk er nu voorstaat.

Daarnaast heb ik gesproken met organisaties en bedrijven die werkgelegenheid bieden aan mensen met verminderde arbeidskansen. En onderzocht welke organisaties in Phnom Penh zich met eenzelfde soort problematiek bezighouden als ik.

Helaas ging een bijeenkomst met de ouders van de leerlingen niet door. Zou een mooi moment geweest zijn om voorzichtig wat eerste ideeën over werkgelegenheid bij ze neer te leggen en te kijken hoe ze daarop reageren.

Gaandeweg heb ik behoorlijk wat nieuwe contacten opgedaan. Bijvoorbeeld een dame die al 20 jaar in Phnom Penh woont. Haar ervaringen en netwerk zijn een bron van inspiratie. Of een dame die door heel Azië reist om projecten te bezoeken. Ervaringsdeskundigen, waar ik veel van kan leren en de haalbaarheid van mijn ideeën aan kan toetsen.

En dan natuurlijk de winkel. Wat een werk! Ons geluk was dat er een avondmarkt werd gehouden in de stad. Hier werden uitsluitend Cambodjaanse producten, al dan niet gemaakt door bevolkingsgroepen met verminderde arbeidskansen, verkocht. Zo waren de contacten met NGO's die hun spullen via onze winkel wilden verkopen en mogelijke nieuwe partners snel gelegd. Er volgden gesprekken en al snel waren de orders geplaatst en zijn we als een speer de winkel gaan inrichten.

De winkel draait inmiddels en nu zijn we hard bezig Cambodjaans personeel te werven. Dat blijkt nog wel lastig want ze glimlachen vriendelijk, antwoorden Ja op al je vragen, zeggen dat ze zullen komen werken en vervolgens dagen ze niet op. "Wat ging hier nou mis?" Vraag je je dan af. Zo dachten we een meisje aangenomen te hebben. Een jonge meid met een poppengezichtje, maar een zorgwekkende geschiedenis met een oudere westerse vriend die haar plaatjes van kleine meisjes in on-ethische posities liet zien op Internet. Ze is uit de bar-scene gehaald door een Australische dame omdat alles ernaar leek te neigen dat als zij niet aan een fatsoenlijke baan geholpen zou worden ze in de prostitutie zou belanden. Dolgraag wilden wij haar die kans bieden. Glimlachend was ze het overal mee eens. En vervolgens kwam ze niet meer opdagen.

De Nederlandse en Cambodjaanse manier van communiceren liggen nogal ver uit elkaar. En de taalbarrière is groot. Ook zijn Cambodjanen over het algemeen zeer op zichzelf en hun gezin gericht. Een ander helpen zit (nog) niet in hun systeem. Dus een winkel waaraan wij als organisatie niets verdienen maar waarvan alle opbrengst naar een dorp gaat klinkt hun waarschijnlijk als enorme lariekoek in de oren. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat we iemand treffen die de kans graag aangrijpt.

De komende tijd ga ik onder andere bezoeken brengen aan organisaties die al werkgelegenheidsprojecten hebben draaien, want waarom zelf het wiel uitvinden? En ga ik nader bespreken hoe de leveranciers van onze winkel training of werk kunnen bieden aan mensen uit Anlong Khong. Laat maand 2 van mijn World of Difference jaar maar komen!