Ik vind Cambodja een hartstikke leuk land. Rommelig, lollig, recht toe recht aan. Maar er zijn van die dingen, van die tegenstellingen..

Zo is het hier niet gebruikelijk om je liefde voor elkaar in het openbaar te tonen. De romantiek die je ziet is óf op tv, óf het uit zich in knus achterop de brommer tegen je vriendje aanzitten. Ik heb me dan ook rot gelachen op Valentijnsdag. Iedereen stapte massaal op de brommer om met zijn/haar lief een rondje te gaan snorren, met als gevolg; alle straten compleet afgepakt, vol, files, opstoppingen, maar oh wat waren ze gelukkig! Ik moest die avond eigenlijk ergens heen, ging een hapje eten met vrienden (je moet wat op zo'n dag) maar kwam (hoe kan het ook anders, nee jongens ik ben niks veranderd) veeeeel te laat omdat er geen doorkomen aan was met al die tortelduiven op de weg. Maar daar houdt de openlijke intimiteit wel een beetje op. Verder moet het allemaal stiekem (in onze Tuk-Tuk bijvoorbeeld) of via officiële vooraf uitgestippelde routes die via het altaar leiden. Erg benauwend en betuttelend allemaal, in mijn opinie. Geef mekaar toch een beetje de ruimte denk ik dan.

En daar zet de Cambodjaanse cultuur de ontstellende tegenstelling tegenover waarmee ik deze week geconfronteerd werd.

Mijn buren* zijn uit elkaar, godzijdank want de huwelijkse spanningen resulteerden in een voortdurend gekrijs en gejank van hun 3 jarige tweeling waar je moordneigingen van kreeg. Ik had al gauw mijn bekomst van buren én van kinderen in het algemeen.
Anyway, ze besloten uit elkaar te gaan. Buuf vertrok. De boedel en de kinderen werden verdeeld; hij 1 zij 1. De rust was weergekeerd (solo jankte het gelukkig minder lekker) en ik begon kleine kindjes voorzichtig aan weer schattig te vinden.
Doch deze week maakte buuf ineens haar opwachting weer. Achterop de brommer bij een andere man, en ja dát kan dus niet. Want er staat nog geen vingerafdruk onder de scheidingspapieren, dus officieel 'is ze dus nog van hem', en achterop een brommer zitten staat gelijk aan vreemdgaan. Rake klappen. Brommerman smeerde 'm gauw en buurman nam even fijn zijn (ex)vrouw te grazen voor onze deur.
En dan komt het meest frappante; niemand doet iets, iedereen kijkt de andere kant op. Want in Cambodja bemoei je je niet met andermans zaken. Het enige dat je hooguit doet is zeggen dat ze moeten stoppen, maar daarna maak je gauw dat je weer wegkomt. Als het er echt op lijkt dat iemand de pijp uitgaat, nou vooruit dan doe je een voorzichtige poging de echtelieden uit elkaar te halen. Maar voor een ander opkomen, de boel proberen te sussen.. het zit er niet in. Nog niet tenminste. Denk wel dat dit vrij vlot zal gaan veranderen. Ik merk aan Veary, Sokleang en Sina dat zij het hier eigenlijk helemaal niet mee eens zijn, maar ze vinden het uiteraard eng om tegen de sociale orde in te gaan. Maar hun oprechte ontsteltenis maakt dat ik vertrouwen heb ik een gelijkwaardiger toekomst.

Kortom; voorlopig is het nog zo dat jouw hand in die van je lief uit den boze is waar een ander bij is. Maar haar, ten overstaan van alles en iedereen, met diezelfde hand snoeihard om de oren slaan geen probleem is... heel bijzonder.

* niet de buren van de kopiërende winkel naast ons, maar die aan de andere kant