Na beroving volgt aangifte. Maar zoals je al kunt raden gaat dat hier in Cambodja niet altijd geheel vanzelf. Niet dat ik nou de illusie had dat ik de mij bruut ontnomen tas noch inhoud (portemonnee, bankpas, camera, VIP Gold card van de karaoke club (neeeeee!), telefoon) ooit terug zou zien. Maar voor de verzekering moet je aangifte hebben gedaan tenslotte. Als ik mijn splinternieuwe camera (had hem net 2 mnd) niet had willen claimen had ik het waarschijnlijk allang opgegeven, maar gelukkig wint de aanhouder nog steeds. Ondanks paarse krokodillen, kastjes/muren, ping-pong pauzes en afwezige stempelmanagers.

Met Nato en Veary als getuigen toog ik naar het politiebureau. Nato moest met name mee omdat ze hem anders direct van medeplichtigheid zouden verdenken omdat hij de tuktuk bestuurde terwijl ik en Veary achterin zaten tijdens het delict. Chauffeurs die deel uitmaken van het dievengilde, da's niet geheel ongebruikelijk.

Bij het bureau aangekomen kregen we te horen dat we naar een ander bureau moesten, dat speciaal voor buitenlanders is, om daarna terug te komen. Vooruit, wij daarheen. Doch, volgens dit buitenlanderbureau moesten we eerst een formulier van het normale bureau hebben. Wij nog uitleggen dat die ons nou net naar hun hadden gestuurd, maar vergis je niet in de arrogantie van hogergeplaatste Cambodjanen. Dus zonder veel pardon en niet geamuseerd door ons tegenstribbelen werden we weer hup terug naar het eerste bureau gestuurd. "Sorry, we gaan nu dicht. Kom morgen maar terug". Was het antwoord dat ons daar wachtte. Echt? Ja! Oh.

Boem deur dicht.

De volgende dag verzamelde ik mijn getuigen wederom en klopte aan bij het politiebureau. Geen reactie. Ik klopte nog eens. De schuifdeur ging open en een bezweet ogende halfblote agent stak zijn hoofd om de hoek. "Hallo ik kom aangifte doen." Met in zijn hand een pingpong batje was het antwoord; "No, cannot. We busy, you come back tomorrow". Boem deur dicht.

Sorry? Busy....met pingpongen?? "Ik zal mijn verkrachter vragen of ie effe geduld heeft en morgen terug kan komen, nou goed!" mopperde ik nog. Om vervolgens Veary en Nato in een onbedaarlijke lachstuip te zien schieten. "Mai you must see how you look at him, hahahaha!" Die Loekie de Leeuw blik heb ik nog even gehouden..."Asjemenou". Ping-pong! (zucht)

Een nieuwe dag brak aan, nieuwe ronde nieuwe kansen. Daar gingen we weer, op naar mijn agentenvrienden. Verdraaid geen pingpong, geen kastje, geen muur. Alleen maar lang wachten op een plastic stapelbare stoel (het nationale Cambodjaanse zitmiddel). Hey, things were looking up! Al verveelden we ons te pletter.

Gekscherend vroeg ik nog of de hiërarchische weergave van het politieapparaat aan de muur wellicht stiekem de pingpong uitslagen waren, maar verder hielden we ons voornamelijk bezig met afluisteren.

Een echtpaar deed aangifte, de hond van de buren had voor hun deur gepoept en toen had de buurvrouw een lelijk woord gezegd. Uitvoerig werd één en ander gereconstrueerd, maar wij konden een gniffel niet onderdrukken.

Een Cambodjaans meisje trok al een tijdje mijn aandacht. Ze kwam binnen, ging weer naar buiten en praatte met een buitenlandse man, kwam weer binnen, ging weer naar de man. Eenmaal weer binnen, die vent buitenlatend, begon ze op een raar pieptoontje tegen een agent te pruilen en vroeg ik Veary even te luisteren waar het over ging. Want als een dame een toontje omhoog gaat met een begeleidend pruilmondje is er stront aan de knikker. Mannen wees gewaarschuwd! 

"She ask the policeman to write a report for her, that she had accident and cost a lot of money. Then she will give the policeman money. Just to get money from the foreigner." Was het antwoord dat me niks verbaasde. Oh oh oh wat zal er een geld betaald worden door die kerels voor nooit-plaatsgevonden ongelukken, niet-gestolen brommers, zogenaamd zieke familieleden en 20 keer per jaar ten onrechte dood geveinsde grootouders. Tja mannen,u wilt uw lusten botvieren op een klein poppig Aziaatje? Wees dan bereidt genaaid te worden. (excuses voor het woordgebruik, doch dit dekt de lading vrij accuraat)

Nou om lang wordend verhaal kort te houden, uiteindelijk mocht ik aangifte doen. Papiertje invullen, handtekeningen zetten, maar oh nee toch...de man met de stempel was al naar huis! (de man met de stempel??!!..heeft ie dat ding mee naar huis genomen dan??) Of we morgen terug wilden komen voor de stempel; "You come back tomorrow". Ja joh.. tuurlijk.

Met een afgezakte broek, gebroken klomp en Asjemenou hoofd heb ik het pand verlaten. Waarna Veary heel lief het stempelgebeuren is gaan regelen de volgende ochtend. Als ik was gegaan hadden ze waarschijnlijk een moordzaak op handen gehad, Heida kreeg wurgneigingen.

Doch er was best een simpele oplossing geweest voor deze problematiek hoor; een briefje van 20. Dan was alles binnen 5 minuten in kannen en kruiken geweest. Maar corruptie, hoe "gewoon" gevonden ook, ik verrek het..

---------

Het verhaal van de ontnomen tas

In november is mijn tas uit mijn handen getrokken terwijl ik in de TukTuk zat. Op weg terug na de bruiloft van buurmeisje Yan.

Twee jongens op een snelle brommer achtervolgden ons een tijdje om het juiste moment af te wachten en toen was het gris, grijp, weg tas. Ik had mijn hand door het hengsel, want het is een veel gebruikte tactiek, maar het verrassingselement en de snelheid van de jongens maakten dat ik hem niet kon houden (Met het oog op het eminente gevaar uit de rijdende tuktuk plat op het asfalt te landen laat je toch maar los. Vorig jaar is een meisje van de brommer getrokken omdat ze haar tas probeerden te stelen, ze viel en werd overreden door een achterop komende auto...morsdood. Nou neem dan m'n tas maar mee, ik heb nog wat nuttigs te doen.)

Ik nog roepen en hevig gebarend proberen Nato de achtervolging in te laten zetten. Maar die keek me alleen maar verbaasd aan en dacht "Mai doet weer eens raar..." Tegen de tijd dat ik de boodschap overkreeg was er geen inhalen meer aan. Nou ja, was waarschijnlijk toch al ijdele hoop met 3 man in een tuktuk en 2 knullen op een snelle brommer. Maar ja, je moet wat..

Achteraf hoorde ik dat het veel gebeurd na bruiloften en partijen. Mensen hebben dure sieraden om of (om ze niet van hun lijf getrokken te krijgen, wat ook veel voorkomt) in hun tas. Cambodjanen zijn dol op bling-bling, zo ook de diefjes. En daar willen ze best een poosje voor achter je aan rijden.

De gemiddelde dief ziet er trouwens opvallend goedgekleed uit. Zo ook deze knullen. Wekten nu niet direct de indruk dat ze erg behoeftig waren met hun glimmende nieuwe brommer en vlotte overhemdjes. Rijkeluisjongetjes zijn degene waarvoor je hier uit moet kijken. Zij plegen de gewapende en/of goed geplande overvallen.

De armetierige dieven houden er andere strategieën op na. Die stelen je telefoon van tafel, je geld uit je broekzak op de markt, dat soort werk.

Als een straatschoffie je telefoon probeert te pikken (zie blog Onvrijwilligerswerk deel 2) is dat niet leuk, maar je hebt er nog soortvan begrip voor. Bij verwende rijkeluisblagen krijg je een wat rotter gevoel.

Maar ach, ik heb me maar een beetje getroost met de gedachte dat het pas na een jaar gebeurde. Vroeg of laat zijn we hier allemaal een keer aan de beurt.. Hebben we dat ook maar weer gehad.