Al zolang als ik in Cambodja ben zie ik dezelfde vrouw bedelen aan de rivier. Avond aan avond zit zij daar met een baby op de stoep voorbijgangers smekend aan te kijken. Maar ik heb dat kindje nog nooit wakker gezien! Het hangt iedere keer als ik haar zie als een klein slap vodje met zijn/haar ogen dicht in de armen van de vrouw. En dat geeft je te denken.

Zeker als je hoort dat het ook hier in Cambodja niet ongebruikelijk is om als beroepsbedelaar je omzet te verhogen met een zielig kindje als marketinginstrument. En dat is dan niet per definitie je eigen kind.

Arme gezinnen uit de provincie verkopen of verhuren bij regelmaat hun baby's aan professionele bedelaars in de hoofdstad. Er staan zelfs advertenties in de krant hoor ik, waar mensen hun kroost aanbieden aan de hoogste bieder. Die klinken dan vast iets als; ‘Te koop aangeboden; ukkepukje van 4 maanden. Goed in zielig kijken en slapen. Extra's: hazenlip en hongerbuikje. Voor $500 dollar af te halen op onderstaand adres.'

En omdat een jankend kind met een blik van; ‘wie is die enge mevrouw, waar is mijn mama!?' wat lastig bedelt, worden de kindjes veelal gedrogeerd met slaapmiddelen om ze lekker koest te houden en ze in slappe toestand rond te kunnen zeulen. Met alle gevolgen van dien, want door het overmatig toedienen van de verdovende middelen loopt zo'n kleintje al gauw blijvende hersenschade op. Eenzijdige voeding doet de rest.

Als ze al opgroeien, deze kinderen, worden ze op een gegeven moment zelf opgeleid tot bedelaar. Want schattige kindjes, daar gaan argeloze toeristenharten altijd sneller van kloppen. Met de voor Cambodja-gangers bekende tekst "helloo sir, wannuh buy boeek?!" slijten de kids hun dagen op toeristische terrassen, stranden en bij tempels, musea en andere hoogtepunten. Wat er van zo'n kind terecht moet komen? Ik weet het niet..

Waar armoede mensen al niet toe aanzet, daar word je stil van.

Oh Westerse toerist, zint voor ge koopt van een kind!